Prangalarımdan kurtuldum
Yolumu kaybettim.
Çok ilginç bir başlık değil mi? Nasıl olur da insan prangalarından kurtulunca yolunu kaybetmiş gibi hisseder.
Uzun zaman başkalarının beklentilerine uygun yaşayan. Kimseyi kırmamak için ne söylenirse onu yapan. Kendi isteklerini söylemeye korkan, sanki üzerinde görünmez zincirler varmış gibi hisseden kişiler.
Zincirlerini kırıp, kendi kararlarını almaya başladığında: kendilerini ortada kalmış, ne tarafa gideceğini bilmez bir halde bulurlar. Özgür ama yönsüzdürler.
Hayatlarının çok uzun bir bölümünü “Benden ne bekliyorlar?” sorusu etrafında geçiren insanlar, kendilerine “Ben ne istiyorum?” diye sorduklarında cevap almakta güçlük çekerler.
Hal böyle olunca ne istediğini bilmeyen, neyi sevip neyi sevmediğini kestirmekte zorlanan ve yönlendirilmeye açık yetişkinler olurlar.
Bu durum her türlü baskı ve otoriteye karşı gelen, yönlendirmeyi katiyetle reddeden kişiler için de aynıdır aslında. Onlar da çoğunlukla ne istediklerini değil kendilerinden beklenen şeyleri yapmak istemediklerini bilirler. Bu “Ben ne istiyorum?” sorusuna karşılık gelen bir eylem değildir. Daha çok “benden nasıl biri olmamı beklediğini biliyorum ve o olmayacağım” demektir. Maalesef yine yönlendiren beklentilerdir.
Hangi kategoride (uyumlu, isyankar) olursanız olun prangalarınızdan kurtulmak yolu kaybetmiş gibi hissettirir.
Ama siz yolunuzu kaybetmediniz, sadece ilk defa kendi yolunuzda yürüyorsunuz. Korkmayın bu sisli puslu hava zamanla dağılacaktır.
Yolunuz açık olsun.
Hasan DURAN
Klinik Psikolog
